SCREAMING FREEDOM
La verdad es que siempre he sido una persona rebelde de espíritu, y no lo digo como si fuera algo genial porque me ha traído muchos problemas. En la vida nunca he tenido claro lo que quería hacer. Pensaba que lo sabía pero luego la realidad me ha llevado por otro camino. Creo que he dejado fluir, sin ponerme metas ni limitaciones ni tampoco muchas expectativas. He tenido mil crisis, muchos momentos en los que me sentía terriblemente perdida y sin rumbo. La última vez fue hace un año o incluso menos. Cuando empecé con lo de blogger fue totalmente sin saber que eso que era algo puramente lúdico acabaría siendo una plataforma que podía catapultar a cualquiera hasta lo más alto, o por lo menos hasta lo alto que uno quisiera llegar. Puedo decir que he sido una de las primeras blogueras de España, he sido pionera de una generación. Y tampoco lo veo como un trofeo ni mucho menos, sólo como un dato curioso.
Este movimiento ahora tan odioado por la gente y palabra de la cual cualquiera se mofa hoy en día, incluso insulto, ha degenerado en algo totalmente banal y sin sentido. Todos estamos hartos de las tostadas de aguacate con el café y la florecita. ¿Qué gracia tiene hacer algo que puede hacer cualquier persona? Yo siempre he querido decir mi opinión de las cosas pero tampoco me atrevido mucho por el miedo a ser rechazada o marginada. Así que bien calladita he seguido haciendo lo mío, alguna vez me rebelaba pero como un pajarito que sale de su nido cuando piensa ser adulto pero una gran ráfaga de aire lo arrastra por los aires de vuelta a su casa. Uno aprende a formar parte de la sociedad, a mantener el pico cerrado y no armar demasiado revuelo.
No sé qué me pasa, igual es la primavera pero siento algo ardiendo dentro mio. No soy ni una predicadora ni tampoco lo pretendo. Tampoco dar lecciones morales como si fuera una filósofa con estudios de psiquiatría. De echo en el colegio era la peor estudiante, repetí 3 cursos. ¡Sí, 3! Tres años tirados por la borda pues a mi estar en la escuela me parecía la peor tortura del mundo. No digo que a todo el mundo le pase lo mismo, solo cuento mi experiencia, mis sensaciones por si alguien lo escucha y se siente identificado, que sepa que no está solo. Pues lo que iba contando, para mi la escuela fue una pérdida de tiempo total, levantarme cada día para ser encarcelada con mi culo pegado a una silla y un punto al cual todos debíamos mirar era el peor plan de la historia. No me siento una persona culta. Y cuando digo culta es que no siento placer en acumular conocimientos los cuales poder compartir con otra gente. A mi lo que más me interesa en la vida es la parte mágica, incoherente y mística de todo esto. Hasta este punto algunos pensarán que estoy totalmente equivocada y que la escuela es un regalo de Dios. Genial, me alegro, pero no puedo ir en contra de lo que soy por encajar en este planeta donde todo el mundo tiene que hacer lo mismo porque lo dicte no se quién que ha decidido que lo guay es ir a la escuela para aprender un montón de cosas geniales que luego te liberarán y te harán feliz porque YO NO LE HE VIVIDO ASI. No quiero ir en contra de mis sentimientos y mis intuiciones, no, nunca más. Prefiero equivocarme y tener que pedir perdón, pero mi objetivo es no dejar que el miedo me achique.
Con lo cual pasé todos esos años fumando porros, probando todas las drogas, pensando en sexo y en tíos buenos. No soy una ninfómana, para mi el sexo es tan natural como beber agua cuando tienes sed, es un placer que te da el universo y que encima es ¡gratis! Orgasmos gratis, masturbación gratis, vamos, puro gozo!
Me parece algo taaaan bello, la armonía de los cuerpos, la perfección de las formas, de un seno y de un pito. Es arte. Una mariposa también es arte, la naturaleza es locura, es perfección. Si venimos desnudos al mundo ¿cómo puede ser más raro estar desnudos que vestidos? Si lo piensas es totalmente absurdo. Igual que me parece absurdo comer con unos objetos metálicos porque disfruto mil veces más comiendo con las manos, chupándome los dedos y saboreando la comida sin nada de por medio, pero bueno esto ya es otro tema.
Me hace gracia, y bueno rabia también, no os voy a mentir que Instagram me borra mis dibujos, es decir, me los censure porque alguna gente se impacta viéndolos y le parecen una grosería. Como ya he hablado de esto en mi Instagram tampoco le voy a dar más vueltas. De lo que sí quería hablar es de no tener miedo de ser como somos en verdad y de no tener miedo a ir en contra de lo establecido siempre con educación y paz, eso sí. Con este texto no estoy diciendo algo nuevo ni mucho menos pero pienso que si le puede ayudar aunque solo sea a una persona, todo esto tiene muchísimo sentido y ha valido la pena. Podría estar hablando mil horas pero como no soy youtuber ( ni pretendo serlo ) mejor no escribir aquí una Biblia. Siento mucho amor cuando la gente me dice reflexiones preciosas sobre la vida, comentarios llenos de significado y palabras de cariño. Esto de tener followers mola mil veces más cuando lo que compartes es algo que va más allá de lo estético o lo visualmente bello, sino que sabes que hay un significado, un concepto o un lema. Y qué mejor lema que el AMOR
También deciros que hago muchas faltas en general así que si se me ha escapado alguna me encantará saberlo para arreglarlo. Bona tarda
Básico2000 julio 5, 2016 at 7:10 pm
Tu texto me ha recordado a una frase que me encanta de Barbara Kruger, “We will not become what we mean to you”. ♡
miranda julio 6, 2016 at 10:26 am
Pelos de punta!!!!!
mora noviembre 3, 2016 at 6:38 pm
he odiado toda mi vida cualquier tipo de situacion vinculada con los fanatismos… pero miranda, te faneo. te admiro por tu espontaneidad, por decir lo que se te chifla en el momento que sea y a la mierda el maquillaje o el sitio. quisiera parecerme un gramo mas a ti. te aplaudo. besos desde argentina.
miranda noviembre 8, 2016 at 8:34 pm
Mora pero qué bonito tu comentario, muchísimas gracias ahahahha qué espontaneo. Parecerte a ti misma es lo mejor que te puede pasar! Te juro!Beso enorme desde España
Desi julio 5, 2016 at 7:14 pm
Eres simplemente genial. Me flipan tus dibujos, y totalmente de acuerdo con lo que dices. Viva la libertad!!
Tais julio 5, 2016 at 7:16 pm
Jajaja eres genial, miranda! Tan natural y espontánea! Como ya te he dicho alguna vez, olé por tus padres por no cortarte las alas y dejar que te desarrolles en toda tu plenitud!
Fdo: la mami del poli
Elena julio 5, 2016 at 7:24 pm
Me encanta leerte porque la forma en la que vuelcas tus pensamientos en el vacío puede no ser perfecta, pero desde luego es efectiva. A pesar de que yo no me sentí así en la escuela sí he tenido que cerrar el pico en otras muchas facetas de la vida (y no por miedo, sino por pensar que eso era lo normal). Espero que disfrutes de tu torrente de personalidad aunque a veces te lleve por la calle de la amargura. Disfruta de perderte porque te encontrarás diferente. Eres pura inspiración <3
Claudia julio 5, 2016 at 8:15 pm
Ojalá más gente como tú en este dichoso mundo. GRACIAS! Creo que nunca me habia sentido tan identificada, y menos con alguien que conozco a traves de una pantalla (instagram, blog y snapchat (me divierto un monton viendote) )
No se me da muy bien expresar lo que siento con palabras, si te viera te daria un mega abrazo. Sólo puedo repetirte: Gracias otra vez. Y no dejes de ser tú.
miranda julio 6, 2016 at 10:25 am
Un día nos daremos un abrazo, estoy segura!!!!!!!!!
Carmen julio 5, 2016 at 8:28 pm
❤️
Virginia paradise julio 5, 2016 at 9:07 pm
Hola Miranda, bonito texto, me he sentido muy identificada, yo también perdí 3 años en secundaria…te escribí por privado el otro dia a través de insta pero creo que no recibes mensajes, me gustaria hacerte un regalito si quieres por alegrar un poco más instagram! Viva el amor! un beso, atentamente virginia paradise
Virginia paradise julio 5, 2016 at 9:26 pm
Un regalito para agradecer que nos alegras instagram un poco más, que antes me expliqué un poco mal… un abrazo!
Sonia Fuente Huerta julio 5, 2016 at 9:46 pm
Miranda ,creo que me caes mejor si se puede ahora,expresarse sin miedo y con libertad no nos lo permitimos todos.Ojala el mundo estaría lleno de valientes , iría todo mejor , con o sin faltas de ortografia
Paula julio 5, 2016 at 11:34 pm
Me inspiras todos los días. Gracias y a hacerle oídos sordos a los que no tienen otra cosa más interesante que hacer que ponerse a criticar. Saludos desde Uruguay.
MIRIAM julio 6, 2016 at 7:02 am
Miranda me ha encantado leer estas líneas que has escrito. Lo de arrastrarnos y hacer todo igual que los demás, parece incluso un absurdo no? Si todo el mundo hace lo mismo, por lógica hacer algo diferente es súper fácil, pero luego no lo es para nada, porque al salir a lo desconocido, nos salimos de las reglas y parece que te estás tirando hacia el abismo. Ha sido toda una inspiración tu texto. Palabras y dibujos. Porque dentro del desorden de cuerpos y colores de tus obras, hay un increíble equilibrio que te hace cosquillas en el cerebro, compones perfecto. A mi me encantaría tener tus obras en mi pared como tesoros, son pura belleza.
En cuanto a la gente que te censura… es muy fácil ser cerrado de mente, vivir en el odio y escandalizados por la libertad, porque no han aprendido a ser humildes, a ser solidarios, a tener empatía con la gente, a ser tolerantes, etc. y todas éstas son cualidades que para tenerlas, has tenido que tener un recorrido personal grande, y haberlo pasado mal en la vida y haber superado muchos obstáculos con tus valores y tu fuerza.
Que viva el amor!
miranda julio 6, 2016 at 10:21 am
Que viva el amorrrrrrrrrr, me siento llena de amor. Os quiero a todos, estamos conectados <3
Clara julio 6, 2016 at 7:10 am
Miranda, ojalá hubiera más blogeras como tú
Anca julio 6, 2016 at 9:42 am
Miranda me encanta que escribas tus reflexiones y me siento identificada con todo lo que dices, y eso que yo sí he sido buena alumna, y eso no quita que ahora me sienta demasiado improductiva y rebelde para este mundo lleno de frustración y odio. La gente lo pasa mal, y parece que quiere que tu lo pases igual, que la vida va de eso. En lo que nos han convertido….Yo me niego a ser así, me niego a encajar.. la gente piensa que estoy perdidisima, que soy infantil, una soñadora que esta alegre todo el día porque es inconsciente de lo dura que la vida es. pues todo lo contrario. Soy alegre porque esta sociedad que han creado es triste e injusta y yo me niego a reproducir la misma mierda. Te escribo esto porque te sigo desde hace mucho tiempo, y eres una de las personas que me ha enseñado y me ha hecho ilusionarme y soñar con una vida diferente a las demás, y no me refiero al glamour, tienes algo más que eso. . Siempre me ha costado decidirme, he probado mil cosas… finalmente me entregue al arte, y estoy dispuesta a hacer cualquier cosa para vivir una vida hedonista, llena de placer y gozo. Sigue haciendo lo que haces, tienes mucha gente diferente siguiéndote y disfrutando con cada foto y cada dibujo. Tienes muchísimo arte y una inocencia y una pureza que desgraciadamente escasea en este mundo, confío en que no la perderás nunca. La gente critica desde el miedo y la frustración.
Me ha llegado mucho este post viniendo de ti, porque estoy justo en esos días de angustia y presión por todos lados, dudas e incertidumbre..rozando ya el miedo. el miedo de dañar a otros con mi forma de ser. porque la gente se violenta, como tu dices. igual que cuando ven tus dibujos… la gente se asusta de lo desconocido, de lo que se sale de la norma. Pues bueno, quizás tenemos que ser esos monstruos, que asustan y violentan porque la gente se niega a comprenderlos, porque la gente no tienen ni puta idea de conectar, de escuchar empatizar y tolerar.
Mira tu por donde… llevo escribiendo una parrafada enorme jajajajaj ya veo como te sentiste tu cuando estabas acabando el post. Pues mira, seguro que te sirvió de desahogo, y a mi escribirte esto también. Asi que enhorabuena! lo conseguiste!
Un abrazo desde lejos o cerca.. que mas da si somos cuerpos o transhuma.. todos estamos en la red… you just have to connect!
Anca
miranda julio 6, 2016 at 10:20 am
Wwwaaaawwwww se me ha puesto la piel de gallina y ya cuendo has dicho lo de la red se me han abierto los ojos, qué heavy! Lloraría un poco ahora mismo. Estamos en la red, lo estamos! qué increíble no? Ayer justo estaba viendo un video de Matías de Stefano que es mi máximo gurú para entender todas las cosas que pasan e el universo, y las almas y Dios y todas mis incognitas y él hablaba de la red. Aunque estemos lejos estamos cerca y si sabemos que estamos unidos por una misma manera de entender la vida significa que todo esto tiene todo el sentido del mundo. Siento amor Anca! Gracias por tu parrafada, se me ha hecho corta ahahahahaa. besazoooo nos vemos por la reeddddd
Anca julio 6, 2016 at 10:54 am
Arrrrrr que guaaaaay !!!!! La gente que no ama no sabe lo que se pierde jajajajaj un besazo!
Carlota julio 7, 2016 at 9:53 am
Anca, lo petaste. Después de tu comentario no se si tiene sentido dejar el mio, pues ya has dicho tu lo que yo quería expresar.
Y tu pagina mola mucho.
Marina julio 6, 2016 at 10:44 am
Sigo tu blog desde casi el principio de los tiempos. Una vez te dije que de mayor quería ser como tú, y con esta entrada me reafirmo aún más. Hace falta gente en el mundo con tu espíritu, hace falta más gente libre y revolucionaria. De personas como tú aprendí a que lo que diga la gente rancia de mi pueblo poco importa, lo que prima es liberar mi yo.
Laura julio 6, 2016 at 11:06 am
Me flipan tus dibujos, me gustaria comprarte uno para mi habitación!!!!
Sara julio 6, 2016 at 12:29 pm
Me gustan muchísimo tus ilustraciones, tienes un estilo muy especial, además he ido viendo como ha evolucionado con el tiempo, desde la primera vez que comenzaste a subirlas a tu web y cada vez me gusta más. ¿Están a la venta en algún sitio? Siempre he pensado que me encantaría tener una.
Carolina julio 6, 2016 at 12:36 pm
Jo, la verdad es que admiro mucho a las personas que consiguen no ser siempre lo que quieren pero disfrutar muchísimo con todo lo que se proponen. Es cierto que el sistema educativo no está hecho para hacernos personas, nos enseñan a aprender textos, personas, fechas que quizá para el almacenamiento no está mal pero donde de verdad aprendes es en las circunstancias de la vida. A mí también hace poco me surgió la crisis en medio de la carrera, en la que hasta qué punto que te enseñen es sinónimo de no aprender absolutamente nada y lo importante que es las aportaciones, la actitud que tú tengas acerca de lo que te gusta para seguir adelante. Me frustra mucho que nos tengamos que dedicar a algo, que tengamos que tener en mente algo fijo a lo que aferrarnos el resto de nuestras vidas, por qué no podemos vivir del propio arte de amar, de disfrutar, nadie nos enseña a eso…
Admiro tu valor, tus ansias por no dejar que las cosas te afecten en el mal sentido, tener la vida como el valor supremo y mantenerse siempre siempre dorado.
Juventud divino tesoro, espero que sigas bailando Beyoncé hasta con bastón, cosas tan simples como esa no deberían acabar nunca!
Un enooooooorme abrazo <3
Nacho julio 6, 2016 at 1:11 pm
Acabo de encontrar EL texto que representa quién soy, desde mi infancia, siendo disléxico y con miles de problemas en el colegio, a parte de esto mariquita, con lo cual era el punto de mira de todos los heteromachos del instituto, siempre he vivido mi realidad paralela siendo feliz y afortunadamente rodeado de mucho amor. Me llena de alegría saber que existe gente así, gente tan abierta y tan capaz de disfrutar de una teta y de un pito y ser capaz de verlo todo sin tapujos, desde la mirada de un niño inocente.
A día de hoy he sido capaz de encontrar mi sitio en la vida, estudiante de bellas artes viendo y viviendo la vida de la manera más feliz, disfrutando del desnudo, de una pincelada en un lienzo o de poder besar a mi novio sin miedo a qué pueda pensar el mundo.
Gracias por hacerte ver y por expresarte de una manera tan clara, a mí hoy me has ayudado a ser un poco más feliz y a confiar un poco más en la humanidad
❤️ Viva el amor y la libertad de expresión ❤️
Laura julio 6, 2016 at 1:44 pm
AMO esto. Viva la libertad de expresión. No a la violencia y sí al amor. La censura para algo que no implica violencia, daño o perjuicio me parece tanto absurda como innecesaria. Instagram está lleno de antítesis y sinsentidos. Y no, no vengo aquí a lamerte el culo y decirte lo bella que eres y lo bien que haces todo. Tengo 18 años, soy de Barcelona, y he de dir que no opino igual que tú en muchas cosas (en otras muchas sí) pero en eso veo también algo mágico. SÍ, la gente tiene opiniones distintas y eso está cool. A mi, por ejemplo, me encanta ir a la escuela, ir a clase, tengo mil ganas de empezar la universidad, PERO respecto a aquél que no le vaya eso, que no sea su estilo, su forma de vida, no creo que sea necesario ir a la universidad -como mucha gente cree- para formarte como persona. Yo le doy gracias a la vida y a Dios (esto es una manera de hablar, ni he creído ni creo en ese ser) por haber podido ir al colegio y tener acceso a todo lo que tengo ahora. Tener acceso a el mundo entero. A poder comerme el mundo si quiero! Doy gracias a la vida de que exista gente como tú sin tapujos que hace lo que le viene en gana con respeto y naturalidad. También te doy gracias a ti por tener snapchat (que me fascina). En fin, no sé que más decir. Sólo venía aquí a decir que apoyo al 100% este chute de libertad que compartes y manifestar que no todos debemos pensar lo mismo, sinó que en la diversidad se encuentra la calma. Un besooooooooooo, te adoro.
Marina julio 6, 2016 at 3:35 pm
¡Hola Miranda! Te sigo desde hace tiempo aunque tengo que decir que dejé de hacerlo durante una temporada (sigo preguntándome porqué). La verdad es que tenía pensado escribirte esto por alguna otra parte pero viendo que nos estamos abriendo todas en canal… Vengo a desahogarme un poco: Tengo 18 años y me siento súper perdida. Repetí 3ºeso y aunque al principio se me vino el mundo abajo, supe sacar la parte positiva y en ese caso fue la gente que conocí. A pesar de que todos ya se conocían entre sí, me recibieron con los brazos abiertos. Eso es algo que siempre agradeceré porque en el momento en el que me dijeron que repetía, me volví una persona completamente distinta. Antes era la persona más extrovertida de todas y ahora soy incapaz de empezar/mantener una conversación con alguien… Es una sensación horrible, la verdad. Este año he terminado segundo de bachiller y sin duda alguna ha sido el peor año de mi vida, en todos los sentidos posibles. Mi abuelo murió en septiembre, justo una semana antes de mi cumpleaños y para mí ha sido (y es) la persona más importante de mi vida. Era todo para mí. Me conocía mejor que nadie. Obviamente, esto me ha perseguido durante todo el curso. Sentía que le estaba fallando al suspender tantas asignaturas. No sé… Él siempre me apoyaba en todo y ver que no estaba ahí cuando más lo necesitaba… Dolía bastante. En septiembre tengo que recuperar cuatro asignaturas y, aunque al principio estaba súper motivada por recuperarlas, ya no lo estoy. La cosa es que quería estudiar fotografía. Hice las pruebas y las pasé, pero gracias al maravilloso presidente que tenemos y a sus recortes, han tenido que reducir las plazas a 15 y me he quedado fuera. Así que en estos momentos me siento súper perdida. La única motivación que tenía para aprobar en septiembre se ha ido a la mierda. En el caso de aprobar las cuatro asignaturas en septiembre, no puedo entrar a ninguna carrera ni a ningún grado porque ya han cerrado los plazos de matrícula. En fin. No lo digo por mí, pero es una pena que haya gente ahí fuera con un talento brutal y que por no superar x prueba no pueda estudiar lo que le apasiona… Hoy en día se necesita un título para todo, coño. Entiendo que necesites hacer una carrera, un máster, etc. para ser cirujano, psicólogo, científico, etc. pero el arte no es algo que se aprende… Naces con ese don y tú trabajas para sacarlo adelante. No debería ser necesario tener un título para ser fotógrafo, director de cine, pintor… Pfff, no sé si me estoy explicando bien.
En fin, a pesar de la mierda de año que llevo, estoy contenta de no volver a pisar todos los días un instituto. De verle la cara a los profesores que van a trabajar sin ningún tipo de emoción. Ellos van, se sientan, explican y se van. Si entiendes la lección bien y si no, te jodes y te buscas la vida. Son insoportables. ¡Que dejen el hueco a nuevos profesores que SI tienen interés en que sus alumnos aprendan! También estoy contenta de no tener que verla la cara a cierta gente. ¿Por qué todo el mundo es TAN superficial? ¡Todos se piensan el centro del mundo y para nada! Se miran todos por encima del hombro y son todos súper falsos. Actúan de cierta manera cerca de su grupo de amigos pero después les meten la puñalada… ¡¡Me ponen enferma!! Yo que me pensaba que iba a salir del instituto con amigxs que durarían toda la vida… Que incrédula. De toda la gente que he conocido sólo me llevo a cuatro personas. Eso sí, valen oro y sé que ellos sí que van a estar cuando los necesite como ya me han demostrado.
Creo que me he ido por las ramas pero, dios, ya está bien de tanta falsedad. Que la gente deje de mirar por encima del hombro a las personas que son diferentes. ¡¡Que cada uno sea como le dé la puta gana!! LO DIFERENTE ES LO ORIGINAL. De sentir que no es tu sitio también se sale.
Y ahora me voy a acariciar a mi gato, él sí que sabe. (siento haberme liado tantísimo)
MUCHOS BESOS MIRANDA. ¡ERES BRUTAL! ✨
Laura julio 9, 2016 at 9:16 am
Hola! He leído tu comentario. Y sólo quería hacerte un prqueño comentario. En qué comunidad autónoma vives? Porque yo vivo en Catalunya y la gente que hace la sele en septiembre sí tiene opción a matricularse en un grado o en la universidad. Si para la carrera o grado ya se han ocupado todas las plazas pues obviamente no, pero existe la posibilidad!!! Sólo quería decirte eso y desearte mucha suerte!
kiimoona julio 7, 2016 at 2:19 am
ayer comence a escribirte, pero pasaron cosas y cerre. Te hablaba de que me gusto leerte y conectar un poco con lo que eres tu mas alla de lo que se puede ver en las fotos y demas,que por cierto me parecen geniales, y tambien contaba que me anime a escribir por que justo llegue a leer esto en un momento oportuno en el que yo al igual que tu, y por lo visto ahora que te han escrito mas personas,y ma o menos vamos la misma onda, tengo dudas, tengo dudas que realmente no se me han empezado a cuestionar por voluntad propia, son dudas impuestas, ya que no todos seguimos el mismo rumbo,y por lo tanto, como vamos a preguntarnos las mismas cosas? y que carajo! la gente que nos salimos de esa rutina nos cuestionamos infinidad de cosas, si esta bien o mal nuestro camino…shhaa si estamos caminado!como va a estar mal! demasiada rutina, demasiada escuela, demasiado estar sentado y no levantarse,demasiada falsa seguridad, demasiado miedo!!
y no, yo creo que es eso, el no verse normalizado esta mal visto, y te critican,te meten miedo,y en el fondo te envidian.
Las personas somos vida y tenemos que vivir, y la vida esta en los colores, en el aire, en el arte, en bailar, en la musica, en los rios, en el frio y en el calor, en la monta;a, en el maaarr, en el SOOL, pues vamoo a aprovecharlo al maximoo
El arte nos hara libres, solo hay que saber encontralo o verlo en todos los sitiooss
hay que viajaarr, como culo inquito, lo que he aprendido dentro de todas las dudas es que hay que viajarr y VIVIIRR
muchos besoooss me fui en la volaa
pd. me encantan tus orgias ilustradas
y otro dato, he descubieo el grupo LOS ESPIRITUS, y es tremendo, asi q lo compartoo
ciaoo
ramona julio 7, 2016 at 11:29 pm
estimadísima, es tan valorarle, la transparencia y la honestidad con la que te expresas. con imágenes, palabras, etc. el arte es la gran salvación, así dicen, y está en todos, sólo que algunos descubren como recorrer el camino…continúa tu camino, brillas, aún cuando atravieses bosques oscuros.
x más amor, x más tolerancia y respeto.
bs. mil.
Carlota julio 7, 2016 at 7:08 pm
Aaaahh! Miranda… Mira como tus seguidores necesitan tus palabras más íntimas. Yo creo que este es tu mejor post. Los otros son increíbles, placer puro para los ojos. Pero este post nos acerca mucho a ti, y eso es en el fondo lo que deseamos como fans tuyos. Me gustaría decir taaaantas cosas en relación a este post.
Yo también repetí tres veces 2°de Bachillerato, y eso que era el de artes. Bueno, dos veces, porque la tercera estaba tan desmotivada que pase de hacerlo y me fui a hacer otras cosas (lo acabé por internet años después cuando ya vivía en Berlín). Faltaba a clase para irme con el que entonces era mi novio a cultivar marihuana en los campos y a pintar graffitis y cuadros en vertederos y edificios abandonados.
Pero quería más aventuras vitales (aunque aquella vida de artista bohemio y asocial también tenía su romanticismo). Estaba hambrienta de experiencias y continue con otras cosas cómo por ejemplo mi aprendizaje a vivir sin miedo y sin complejos, a saber quién soy y ser valiente para serlo. Hice lo mismo que tú: fumar porros, probar drogas, pensar y hablar de sexo todo el tiempo, acostarme con tíos… acumular historias para mi diario.
Si, yo también he sido una incomprendida y he sufrido toda la vida en el colegio. He sido marginada por todo tipo de razones diferentes. Pero no quiero insistir en ese punto, quiero hacer hincapié en lo que vino después, cuando dejé de preocuparme por lo que pensaran de mí. Cuando dejé de esperar a que alguien me acompañara en mis aventuras. Empece a ser muy feliz; a sentirme poderosa, sexy e invencible.
No soy ninfómana tampoco, de hecho no creo que sea algo divertido el serlo, pero el sexo y la sexualidad siempre me han parecido lo más interesante de la vida. He sabido desde que soy pequeña que es algo poderoso, algo que si sabes manejar puede traerte todo tipo de experiencias. Puede ser positivo y alegre y maravilloso; pero también se puede convertir en algo oscuro. Cuando te acuestas con un extraño y sabes que en ese momento es más vulnerable que en ningún otro momento. Qué puedes entregarle felicidad y energía, o desdicha e inseguridad. Quería convertirme en una experta en el asunto y eso hice. Por supuesto no me refiero a estudiar sexología.
Ahora no me interesa en absoluto la parte negativa del sexo y la sexualidad. Ahora solo me interesa ayudar a los demás a comprender cuan mágica es la vida con su naturalidad, su desnudez y su crudeza. Que el sexo se trata de humedad, esencia y aliento. Qué un parto tiene sangre, caca y sudor. Qué los cuerpos más bonitos son los que se siente a gusto desnudos por fuera y por dentro. Qué el orgasmo es la mejor droga para cuerpo y el espíritu.
Ahhh me gustaría hablar contigo de tantas cosas Miranda. De cómo el porno podría ser tan hermoso cómo una buena película, de cómo hacer un club de hedonistas felices, de cómo ser culto de la vida misma e intercambiar conocimientos con otras personalidades valientes y alegres…
Ojalá la próxima vez que vengas a Berlín (o yo pase por Madrid) pueda convencerte de nuevo para conocernos, y que esta vez salga bien.
Un beso enorme.
PD: No soporto la maldita tostada de aguacate!!!!
loreto julio 13, 2016 at 11:22 am
yo siempre he dicho que las mejores bloggers de españa sois tu y gala gonzalez.
Después de leerte lo sigo confirmando, eres la puta ama miranda, me encanta tu espíritu y tu libertad, eres lo máximo, gracias por existir y por crear este maravilloso blog repleto de arte.
un besazo enorme!!
Claudia julio 22, 2016 at 8:01 am
De veritat… em fascines! No sé si serà el teu estil tan propi o que tens alguna cosa diferent de les altres persones que escriuen en els seus blogs, però el teu text diu molt. Gràcies per compartir els teus sentiments. I per cert, els dibuixos genials! M’encanten inclús com per tenir-los penjats a la meva habitació. Brutals <3
Gemma julio 25, 2016 at 9:12 pm
Ets una Artista de veritat!!!!!!